De Hoge Raad heeft op 14 september 2018 in een gerechtelijke procedure beslist dat een werknemer die vanwege gezondheidsredenen minder uren moest gaan werken, recht heeft op een gedeeltelijke transitievergoeding. De Hoge Raad gaat met dit arrest in tegen de wettelijke regeling van de transitievergoeding in het Burgerlijk Wetboek. Het Burgerlijk Wetboek bepaalt namelijk dat de werknemer alleen recht heeft op de transitievergoeding als hij volledig stopt met werken. Hij ontvangt dan een ontslagvergoeding die gebaseerd is op het aantal van zijn dienstjaren.

In deze procedure moest de Hoge Raad oordelen over een docente die vanwege haar slechte gezondheid niet meer in staat was volledig haar werkzaamheden te verrichten. In dit soort situaties is het in onderwijsland standaard dat eerst de bestaande arbeidsovereenkomst wordt opgezegd, waarna met de werknemer een nieuwe arbeidsovereenkomst wordt aangegaan tegen een minder aantal uren. In deze procedure ging het om een vermindering van het aantal uren met 20%.

De Hoge Raad besliste uiteindelijk dat de docente recht heeft op een gedeeltelijke transitievergoeding van afgerond € 34.000. De Hoge Raad motiveerde het arrest met de stelling dat de docente de dupe zou zijn als ze na het sluiten de nieuwe arbeidsovereenkomst alsnog uit dienst moet of gaat. De werknemer zou dan immers een aanmerkelijk lagere transitievergoeding ontvangen dan zonder die vermindering van het aantal uren het geval zou zijn geweest.

Dit arrest heeft grote financiële gevolgen voor zowel werkgever als werknemer. In het arrest valt namelijk te lezen dat iedere werknemer die wordt geconfronteerd met een gedwongen urenvermindering van minimaal 20% van nu recht heeft op een (gedeeltelijke) transitievergoeding. Onder gedwongen urenvermindering wordt in dit kader door de Hoge Raad verstaan, het gedeeltelijk vervallen van arbeidsplaatsen wegens bedrijfseconomische omstandigheden en aan blijvende gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid van de werknemer. De gedeeltelijke transitievergoeding moet in dergelijke gevallen naar evenredigheid van de vermindering van de arbeidstijd worden berekend, met als uitgangspunten het volledige loon waarop de werknemer voor de vermindering van het aantal arbeidsuren recht had.